De volgende ochtend ging ik vol goede moed weer naar de wedren. Op naar de Zevenheuvelenweg! Dat ik nu vermoeider begon te worden bleek wel toen ik een laag groen hekje over probeerde te komen.. Ging niet best met als gevolg lachende medewandelaars.. Gelukkig had ik er zelf ook wel lol om.
Halverwege ben ik bij 2 bekenden op een stoepje gaan zitten. Eentje was helemaal in tranen: ze was zó moe.. Heb haar moed ingesproken ben toen maar weer verder gegaan. Zelf had ik ook steeds meer last van zere voeten. Op een gegeven moment krijg ik een smsje van Erik: “succes met het heuveltje”. Ik sms nog vrolijk terug: “dat pukkeltje?”. “Kijk maar voor je” was zijn reactie. En ik zag niets… Toen ik achterom keek zag ik een jongen grote dopogen opzetten en hij zei: “ik geef het op! Echt!”. Snel keek ik voor me en zag een heleboel mensen echt omhoog zwoegen… *slik*. Met behulp van zingende soldaten ging het gelukkig rap. Toen ik uiteindelijk het bordje Zevenheuvelenweg in het vizier kreeg schrok ik wel even: dit had ik namelijk nog niet verwacht!
Alvorens deze heuvelen te bedwingen ben ik nog even bij een bekende gaan zitten om energie te verzamelen. Uiteindelijk heb ik mij vermand en ben van start gegaan… Wat was het weer prachtig! Dat lint van mensen, de juichende menigte.. Het ergste kwam na de Zevenheuvelenweg. Dalen dalen dalen en daarna die verrekte weggetjes door het centrum. Tranen welden op.. ik moest even met iemand anders praten om me goed te houden dus ik vroeg iets vol goede moed aan een man. Gevolg: een ram. Hij had dus zoveel pijn dat hij niet wilde dat er tegen hem gesproken werd. Gelukkig kwam er na een oneindig lange tijd een eind aan dit gekwel en kon ik mijn nieuwe startkaart ophalen (niet zonder gevaar: een aantal mensen die de volgende dag een late start hadden lagen als aasgieren op de loer).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten