Het leek wel of ik vleugels had vandaag. Althans: voor een groot gedeelte van de dag. Dat kwam vast omdat Cock mijn blaar (ja ja, het is er toch eentje geworden!) heeft doorgeprikt. Met de Via Gladiola in mijn bolletje ging ik vol goede moed op pad. Ergens in de buurt van 9 uur kwam ik langs Linda en Merel. Wat bleek: Merel trof daar haar schoonvader en Linda zou alleen verder gaan ivm eigen tempo willen lopen. Ik haakte gezellig bij Linda aan en samen vervolgden we onze triomftocht.
Na het afwachten van de enorme regenbui bij onze rustpost hebben we 3,5 uur zonder rust doorgelopen, het ging als een speer! Let wel: ging. Na de pontonbrug kreeg ik pijn aan mijn voeten, niet normaal meer. Even 10 minuten rust en toen in één streep richting Via Gladiola. Op een gegeven moment zelfs arm in arm met Linda omdat we/ik (Linda, svp doorhalen wat niet van toepassing is) het flink zwaar hadden. En wat duurde dit stuk lang… Er kwam steeds meer volk langs de kant en het was ook behoorlijk druk op het parcours. Ook werden we steeds tegengehouden waardoor ik wel even tijd kreeg om pijn spieren te rekken. Uiteindelijk bereikten we dan toch het spandoek “Via Gladiola”.
Wat een mensen! Wat een gejuich! De tranen kwamen al snel en ik kon niet meer ophouden met huilen. Wat kreeg ik veel schouderklopjes! Ik kreeg zelfs een bos bloemen van een vreemde meneer.. Toen ik op de wedren Erik zag staan ben ik hem brullend in de armen gevallen, ik had het gehaald! Mens wat was ik blij! Pa gebeld dat ik het gehaald had, smsjes verzonden dat ik binnen was en toen al strompelend terug naar de school. Vierdaagsekruis met kroontje in da pocket!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten